Yaşarken kıymeti olmayanın ölürken değeri olmaz

Konumuz korku.

Bu yazıyı ta deprem gününde yazacaktım erteleye erteleye aradan çığ geçti harp oldu yazıya dökülemedi sözler.Çünkü bu olanlar artarda gerçekleşti.Ateş düştüğü yeri cayır cayır yaktı, söndürmeye gelenler tiyatora yapıp gittiler. Keskin bıçak gibi sözler savruldu öyle iki lafa kalkan ettiler ki kendilerini ne şeref kaldı ne vicdan.Doğruya vicdan sahibi olmayanda şeref ne gezer. 

Yetmedi birbirinizi suçladınız.Korku böyle bir şey.Kitleyi birbirini düşürecekse böyle yaptılar zavallı filistinliler suriler hepsi cahilliklerinin bedeli daha çok öderler aynen ülkemizde öyle.Hatırlayın o filistin ırak nasıl işgalini.Dikkatte ettim tedirginlik olunca bizim millette sadece kendini düşünüyor yakınını değil.Üzülmesini geçtim hüzünlenmeyip hiç olmadığı kadar eğlenenler bizzat gördüm.Bazıları da çıkıp niçin bunlara üzülmüyorsun diyorlar nedeni sormadan çıkar sağlama peşindeki böyle bir ortama bakar mısınız.Ne güzel diğer medeni insanlar huzur içinde bir elleri balda diğer elleri kaymakta yiyip dururlar canı gönülden tebrik ederim tabiki o çabalamış bir şeye inandığı için sevinçli. Korkunun hem psikolojik hem fiziksel belirtilerini şuan size anlatacak değilim.Konunun başlığında söylediğim gibi ölmeden yani dünya evrenindeyken kıymeti bilinmeyen sevilmeyi bırak anlaşılmayanın ölümümden sonra hüngürlenecek bir durum yok. Hiç umuda yolculuk yapmadım.Baştan beri söylediğim korku salarak ne din ne duygular sömürülmeyin.Sizi anlamayanın kanınızdan vücudunuzdan çıkan olsa bile bile yanlarında durmayın.