Uçurum

UÇURUM   

Bir ağaç sürüsünün üstünden,
Çok ağaçlı bir ağaç sürüsünün üstünden,
Kesilmiş limon dilimleri gibi düşüyor güneş,
Votka bardağımın içine,
Benim olmayan bir sevinç duyuyorum.

Kesiyorum durduğumuz yeri ortasından,
Ey görünüş! Seni bir yerinden hiç anlamıyorum.
Dibinde değil ayaklarımın, damarlarında
Derinliğini orda tutan, ordan harcayan
Uçsuz bucaksız bir uçurum.

Zamanla değil, bir yerde
Benim olmayan bir şeyle yaşlanıyorum.
Geçiyorum ilk şeklimi tüketirken
Ağır ağır yanan bir tuğla harmanını
Billurdan sarkaçlarıyla.

Kalbim, serseriliğim benim...

Edip Cansever